Nepal Development Academy

Na een verblijf van zes maanden in Nepal moesten wij, Tamara Bakker en Arjan Jonker, terug naar Nederland. Zoals de meeste die de gelukkige keuze maakten om langere tijd door te brengen in Nepal, wilden we niet terug naar huis. Vanwege de schoonheid van het land zelf, vanwege de even adembenemende als diverse natuur, vanwege de rijke cultuur, maar vooral vanwege de mensen. En voor ons in het bijzonder: vanwege een speciaal plekje in Kathmandu, het Children Welfare Centre.

De cultuur en natuur laten we voor wat het is. Vrijwilligers in spé kunnen zich wenden tot talloze boeken die daar uitgebreid over handelen. Hier vertellen wij wat over de mensen van Nepal, en haar kinderen in het bijzonder.
De Nepalese bevolking staat er garant voor dat je je onmiddellijk thuis voelt in hun land. Eerste ontmoetingen eindigen vaak met een uitnodiging om bij hen thuis te komen eten. In het begin is dat zeker onwennig, maar de uitnodiging is altijd oprecht. Dit wil niet zeggen dat je er ook altijd op in moet gaan, dat beslis je zelf. Weet wel dat Nepali zich niet snel laten afschepen!
In Kathmandu kom je overal op straat kinderen tegen. Schoolkinderen in hun uniform, maar ook arme, bedelende kinderen. Vaak zijn zij door hun ouders de straat op gezonden. Voor jezelf moet je goed bedenken of je uit medelijden iets aan hen geeft. Wij deden dat niet, omdat we van mening zijn dat je ze op die manier geen structurele hulp biedt. En alhoewel de meeste gevallen echt schrijnend zijn, hoeven ze het niet zo slecht te hebben als je in eerste instantie automatisch denkt. Toen wij op onze allereerste dag in Nepal Swayambunath bezochten, kwamen we halverwege de trap die naar de tempel toe leidt ook twee bedelende kinderen tegen. Maar van een afstand zagen ze er niet zo uit. Ze speelden, zoals kinderen spelen: onbezonnen en blij. Toen kregen ze ons in het oog en gingen hun vreugdekreten vloeiend over in jammerende stemmetjes met hun handjes opgeheven. Toen we ze gepasseerd waren, gingen ze weer schijnbaar zorgeloos verder met hun spel. Het wil niet zeggen dat zij niet arm waren, maar dat is juist het probleem: je kent hun achtergrond niet. En als blanke toerist wordt je gezien als een persoon met veel geld, die het wel eens makkelijk weg zou kunnen geven.

Structurele hulp probeerden we te geven door te werken bij het straatkinderenproject van NDA en EDUC-Nepal. EDUC-Nepal is een Nepalese NGO en partnerorganisatie van NDA die zich inzet voor de straatkinderenproblematiek in Kathmandu. De doelgroep zijn kinderen die wel ouders hebben en dus een plek om te blijven aan het einde van de dag, maar hun ouders hebben geen geld om ze naar school te sturen. Zij werken de hele dag om het gezin te onderhouden, waardoor de kinderen overdag aan hun lot overgelaten zijn en vaak doelloos op straat rondzwerven. Hierdoor kunnen ze gemakkelijk in aanraking komen met drugs, geweld en zijn ze een gemakkelijk doelwit voor mensenhandelaren. EDUC-Nepal heeft het Children Welfare Centre (CWC) opgericht waar deze kinderen worden opgevangen. Ze krijgen twee uur per dag educatie, en twee keer in de week muziek- en dansles.
EDUC-Nepal is in oktober 2004 begonnen met het opstarten van dit project. Wij kwamen er medio december bij. De eerste groep bestond uit 35 kinderen, en vanaf het allereerste moment veroverden ze onze harten. Hun liefde is onbevangen en onvoorwaardelijk, daardoor is het onmogelijk om niet van ze te gaan houden.
Als ons gevraagd werd wat wij eigenlijk deden bij het CWC, was ons antwoord kort en simpel: wij spelen met de kinderen, meer niet. De leraressen verzorgen de lessen, en er is een vaste dansleraar en een vaste muziekleraar. Bishnu, de voorzitter van EDUC, doet al het kantoorwerk. Natuurlijk hebben we meer gedaan met de kinderen dan alleen maar spelen. We geven dit antwoord omdat mensen ons te vaak ophemelen, omdat het zo ‘geweldig’ is wat wij doen.
Het belangrijkste dat wij gedaan hebben, vinden wij, is de kinderen liefde geven. Deze kinderen moeten het gevoel gegeven worden dat zij net zoveel verdienen, net zoveel waard zijn, als ieder ander. Je geeft ze liefde door aandacht voor ze te hebben, inderdaad door met ze te spelen, en ook door ze lekker vaak te knuffelen. Sta open voor hen, en zij betalen je tienvoudig terug.
We hebben ook vaak met ze geknutseld. Iedereen in Nederland heeft op de basisschool gezeten, en daar van alles gemaakt met papier, karton, verf, etc. Daardoor heeft iedereen ook wel een of meerdere ideeën om te gaan doen met de kinderen. Zo hebben we rond kerst kerstkaarten gemaakt, en later van wc-rolletjes gebedsmolentjes. Maar gewoon een leuke kleurplaat vinden ze ook al helemaal geweldig.
Arjan doet in Nederland aan Taekwon-do. Bij de kinderen sloeg dit geweldig aan. Drie keer in de week heeft Arjan lesgegeven in deze Koreaanse vechtsport, en iedere keer deden de kinderen weer met groot enthousiasme mee. Op een grote fondsenwervingslunch, waarbij de kinderen met zang en dans optraden, is er zelfs een Taekwon-do-demonstratie gegeven.

Op het kantoor hebben we ook wat werk geleverd. Vooral vaak advies gegeven aan Bishnu over beleid, en ook heeft Tamara vanuit haar achtergrond (sociaal pedagogische hulpverlening) formulieren ontwikkeld om de kinderen na hun verblijf in het Children Welfare Centre te kunnen monitoren, zowel hun algemene ontwikkeling als hun ontwikkeling op school. Het is namelijk de bedoeling dat ze doorstromen naar een reguliere school, en om te zorgen dat ze niet weer drop-outs worden moet hun ontwikkeling goed gemonitord worden.
Er is veel te doen bij het CWC, maar een vereiste is dat je zelf dingen onderneemt. Neem vooral mee wat je in Nederland doet. Doe je aan een vechtsport, of streetdance? Je kunt zo een klasje starten, de kinderen zullen het geweldig vinden. Een andere tip is: heb realistische verwachtingen. Je kunt niet verwachten dat je wezenlijk bijdraagt aan de ontwikkeling van Nepal. Maar je kunt wel het volgende in je achterhoofd houden: ‘red een leven, en je redt een wereld’. Natuurlijk moet je dit niet letterlijk opvatten, maar onthoud dat iedereen zijn eigen belevingswereld heeft. Dat geldt dus ook voor de kinderen waar je je voor gaat inzetten. Misschien maakt wat jij doet niets uit voor de algehele ontwikkeling van het land, maar je kunt plezier brengen in elke individuele wereld van elk individueel kind. Je kunt ze iets leren wat ze nog niet wisten, en je kunt ze vooral alle liefde geven die ze verdienen. Als je het zo bekijkt, is het dan niet juist meer dan je verwachtte?

Laten we besluiten met te zeggen dat het straatkinderenproject een prachtige plek is om vrijwilligerswerk te doen. In vergelijking tot lesgeven, zul je een veel sterkere band ontwikkelen met de kinderen omdat je iedere dag zeer persoonlijk in aanraking komt met dezelfde, relatief kleine, groep kinderen. Het betekent ook dat het afscheid zwaar zal zijn. Wij hebben de kinderen vijf maanden meegemaakt, praktisch iedere dag. We hebben ze zien ontwikkelen van straatratjes tot schoolgaande kinderen. Drie kinderen sponsoren wij nu zelf om naar school te gaan. Zij waren gehecht geraakt aan ons, en wij aan hen. Onze laatste dag was dan ook emotioneel. Je bent gewaarschuwd!

Nepal is een land om naar terug te gaan. We hebben iemand horen zeggen: "je gaat er heen voor de bergen, maar je gaat terug voor de mensen". Treffender dan dat kunnen wij het niet uitdrukken.